ROZDZIAŁ XXV: Miłość cierpliwa jest (...) nie pamięta złego.

Siedziałam nad podręcznikiem z rozszerzonej biologii, gdy usłyszałam ciche pukanie.
- Hej, już wróciłem. Nie przeszkadzam?- widząc przyjaciela od razu się uśmiechnęłam i zrobiwszy mu miejsce zaprosiłam go do środka.
- Hej Gregor. No to wal o co chodzi. Od razu po tobie widać, że chcesz porozmawiać- uśmiechnął się ironicznie.
- Słuchaj... mam do ciebie pewne pytanie. Tyle że ono jest bardzo osobiste.- uśmiechnęłam się do niego i ponagliłam- Jeżeli się mylę to nie miej do mnie żalu, ale... Alicja jesteś w ciąży, prawda?- słysząc jego pytanie, aż wypuściłam książkę z rąk i nie umiejąc wymyślić co odpowiedzieć, spuściłam wzrok i zaczęłam przyglądać się swoim dłonią. Gregor podniósł z podłogi podręcznik i odłożywszy go na stolik czekał w ciszy na moją odpowiedź. Nie wiedząc co odpowiedzieć, rozpłakałam się. Chłopak nie był bardzo zdziwiony moim zachowaniem i po prostu mnie przytulił- Nie musisz odpowiadać. Uspokój się.... Weź głęboki oddech.
- Przepraszam... ja nie wiem co mam ci powiedzieć...
- Na spokojnie... nie martw się, jakoś się ułoży... Może mogę jakoś ci pomóc?
- Wybacz...ale nie potrafię z tobą rozmawiać na temat mój i Kuby...
- Cały czas masz wyrzuty sumienia?- przytaknęłam mu- Tłumaczyłem ci, że nie mam do ciebie żalu.. o nic. Wtedy dla mnie była to tylko kwestia czasu, kiedy uświadomisz sobie, że to go kochasz. Wiedziałem o tym, ale miałem po prostu nadzieję....Nie byłaś ze mną szczęśliwa, wiem to, a fakt że... jesteś z nim w ciąży tylko to potwierdza...- czułam się dziwnie rozmawiając z nim na ten temat. Nie wiedziałam co na to odpowiedzieć.
- Gregor... Jesteś na prawdę świetnym chłopakiem.  A my...- wzięłam głęboki oddech-. My nie planowaliśmy wtedy tego....tak wyszło...
- Błagam... Oszczędź mi szczegółów- zaśmiał się chłopak.- Nie chcę wnikać w to jak do tego doszło... To nie moja sprawa. Mogę mu pozazdrościć.... ja mogłem se zawsze tylko po marzyć....
- Przestań! To nie jest śmieszne...- na moje słowa chłopak wybuchł śmiechem i mnie przytulił.
- Przepraszam. Tylko stwierdzam fakty. Teraz to już muszę pogodzić się z tym, że dla ciebie zawsze będę wątpliwym heteroseksualistą- słysząc co mówi sama się zaśmiałam.
- Nie będziesz. Wierzę, że nie jesteś gejem. Powiedz mi tylko jedno... skąd się dowiedziałeś? Nikomu tego nie powiedziałam. Znaczy wprawie...ale Oliwia i Marta na pewno ci nie powiedziały, a Kamil tym bardziej...Nikt więcej nie wiedział...
- Jak to? Kuba nie wie?!- kiwnęłam głową- Nieźle... Ok. Powiem ci, ale w miarę możliwości nie śmiej się ze mnie. Otóż gdybyś tak nie zauważyła po mimo moich częstych wyjazdów czasem tu bywam. Zauważyłem, że zachowujesz się jakoś inaczej i zacząłem cię obserwować. Mieszkając z tobą pod jednym dachem zdążyłem zauważyć, że kiedy masz okres to jesteś baaaardzo drażliwa i zdarza ci się płakać bez powodu. No i niby nic dziwnego, ale ty jesteś humorzasta cały czas i kilkukrotnie zauważyłem, jak płakałaś. Między innymi na reklamie kaszki dla dzieci i to już było dziwne... Oprócz tego raz jak jedliśmy śniadanie byłem świadkiem jak zjadłaś kanapkę z wędliną i to nie krzywiąc się przy tym...
- Ona była z wędliną?! To dlatego, tak się zdziwiłeś- uśmiechnął się lekko i ciągnął dalej.
- Tydzień temu jak twoich rodziców nie było i wpadłaś do domu przekonana, że nikogo nie ma i zamknęłaś się w łazience... byłem już prawie pewien, że coś jest nie tak i uważaj bo teraz będzie najlepsze. Nie wiedząc jak potwierdzić swoje przypuszczenia wczoraj poprosiłem swoją mamę o rozmowę.- słuchając jego opowieści trudno było się nie uśmiechnąć. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że aż tak to po mnie widać. Gdy powiedział ostatnie zdanie, nie mogąc się powstrzymać wybuchłam śmiechem.
- Co zrobiłeś?! O matko...Możesz opowiedzieć bo jestem ciekawa jak ta rozmowa wyglądała?
- Mama zna mnie najlepiej na świecie i od razu jak przyjechałem zauważyła, że coś mnie dręczy. Na początku nawet nie rozważałem opcji, aby z nią rozmawiać ale ostatecznie, gdy już z siedem razy usłyszałem " Pamiętaj, że nie jesteś sam. Zawsze możesz na mnie liczyć i nigdy nie odmówię ci pomocy " to się złamałem.
- Aha... Już sobie to wyobrażam... no opowiadaj dalej.
- Tylko się nie śmiej!- ostrzegł- zaprosiłem mamę na spacer. Od razu czuła, że chcę z nią porozmawiać, tyle że ja sam nie wiedziałem jak tą rozmowę zacząć. Całą drogę milczałem, aż w końcu ona nie wytrzymała i poprosiła bym prosto z mostu powiedział co mnie dręczy. No to powiedziałem jej, że podejrzewam, iż bliska mi dziewczyna jest w ciąży, tyle że nie wiem jak to sprawdzić.
- O matko! A nie mogłeś tego jakoś inaczej powiedzieć?- spytałam z trudem hamując śmiech.
- Ta... To chyba już wiesz jak ona to odebrała... Nieźle musiałem jej się z tego tłumaczyć, ale w każdym razie, gdy już wyjaśniliśmy sobie, iż ta ciąża w żadnym wypadku nie jest moją sprawką to przyznała, że twoje zachowanie może wskazywać na to, że mam rację, a najlepiej zrobię po prostu cię pytając. No i wracamy do punktu wyjścia. Wróciłem i spytałem.
- Mama ci uwierzyła, że to nie ty jesteś ojcem?
- Tak. Nie miałbym jej po co okłamywać.- zamyślił się na chwilę- Alicja... Czemu Kuba nie wie?
- Bo... Jak ja mam mu to powiedzieć? Nie potrafię... - Gregor przyjrzał mi się i po namyśle powiedział.
- Ok... Zrobi się dziwnie... Słuchaj, skoro zdecydowaliście się na to, aby pójść razem do łóżka, to powinniście liczyć się z tym, że tak to się skończy.
- Tak masz rację zrobiło się dziwnie... Nigdy nie podejrzewałam, że będę z tobą rozmawiać na ten temat...- uśmiechnął się lekko- Wiem jak to działa, tyle że wtedy jakoś o tym nie po myślałam... i co ja mam mu teraz powiedzieć...
- Prawdę. Powiedz mu prawdę.
- To nie jest takie proste...
- Byliście pijani? Byliście pod wpływem jakichś środków?
- Co ty ogłupiałeś...
- No właśnie. Alicja... jesteś osobą odpowiedzialną. Proponuję ci, żebyś teraz po niego zadzwoniła i z nim porozmawiała. Z całą pewnością to ci pomoże, a wsparcie Kuby w tej sytuacji jest niezbędne.- powiedział i podał mi telefon. Ręce trzęsły mi się niemiłosiernie. Wybrałam numer i czekałam aż odbierze. Jego głos usłyszałam już po pierwszym sygnale. Stchórzyłam jednak i szybko się rozłączyłam.
- Nie ma opcji... nie zadzwonię... przepraszam- powiedziałam i uciekłam do toalety. Od tego wszystkiego gorzej się poczułam. Usiadłam na ziemi i zaczęłam płakać.
- Alicja wszystko dobrze?- spytał Gregor, który bez zastanowienia wszedł do środka.
- Przepraszam... Zrobiło mi się niedobrze i rozbolał mnie brzuch...
- Może zadzwonię po lekarza... - zaprzeczyłam, kręcąc głową- Cholera... Alicja ty na prawdę musisz z nim porozmawiać. Jak już usłyszysz od niego, że będzie dobrze i cię przytuli od razu poczujesz się lepiej....On tu jedzie...
- Co?! Zadzwoniłeś?- pokiwał głową.
- Chodź zrobię ci herbaty i poczekasz na niego w salonie... Jeśli będziesz chciała to zostanę z tobą- wzięłam głęboki oddech i kiwnęłam głową. Zeszliśmy razem na dół i Gregor zrobił mi mojej ulubionej herbaty, po czym usiadł obok mnie.
- Spokojnie...
- A co jeśli nie chce być ojcem... Jeśli mnie zostawi?
- Nie zrobi tego. Jestem pewien, a nawet jeżeli się mylę to zawsze masz mnie...- uśmiechnęłam się lekko i przytuliłam do niego.
- Gregor... Nie sądzisz, że powinieneś znaleźć sobie dziewczynę..? A nie wiecznie myśleć o mnie?- zasępił się lekko.
- Ally... Ale ja... Ja nie chcę.. Nie potrafię tak po prostu pokochać innej dziewczyny...
- Gregor.. Ja nie będę z tobą..Nigdy- powiedziałam smutno.
- Wiem.. tu nie chodzi o to, że chcę byś do mnie wróciła... ale to nie zmienia faktu, że jesteś dla mnie ważna i zawsze tak pozostanie. To by było nie fair w stosunku do tej dziewczyny...
- Proszę..daj sobie szanse na szczęście..
- Nie możesz mnie zmusić bym się zakochał.
- Ty bez mojej zgody zadzwoniłeś do Kuby- zaśmiał się cicho.
- I co teraz na siłę chcesz mnie zeswatać w akcie zemsty?
- Nie... Jeśli będę próbować cię zeswatać, to tylko i wyłącznie dlatego, że chcę twojego szczęścia.
- Z wzajemnością. Dlatego zadzwoniłem... Nie gniewaj się i się rozchmurz- poprosił- Zobaczysz, że Kuba cię nie zawiedzie.
- Oby..- wyszeptałam i usłyszałam jak ktoś wchodzi do domu.
- Przybiegłem jak tylko mogłem najszybciej.... Co się dzieje?- spytał Kuba wpadając do salonu. Gdy go zobaczyłam, odebrało mi głos i nic nie mogłam wykrztusić. Gregor westchnął cicho i zwrócił się do mojego chłopaka.
- Kuba... wiem, że między mną, a tobą bywało różnie... Zanim przejdziemy do tego po co przyszedłeś, chciałbym cię przeprosić. Nie zawsze byłem w stosunku do ciebie fair.
- Daj spokój... Ja też święty nie jestem. Nigdy nie podziękowałem za to jak postąpiłeś... Masz swoje za uszami, ale jesteś w porządku. Też przepraszam- chłopcy podali sobie ręce na zgodę.
- Ok... Czy tego chcesz czy nie Alicja jest moją przyjaciółką... Ona musi z tobą porozmawiać więc lepiej usiądź- Kuba przyjrzał nam się i usiadł na przeciwko mnie, a Gregor stanął obok opierając się o ścianę.
- Alicja... Co się dzieje? Powiedz... na pewno razem damy sobie z tym radę...- poczułam jak po policzkach spływa mi łza i szybko ją otarłam.- Ktoś cię skrzywdził?
- Nie... Nie wiem jak ci to powiedzieć...- Gregor usiadł obok i mnie przytulił, na co Kuba przyjrzał mu się wzrokiem mówiącym "poważnie...?".
- Po prostu powiedz... Zobaczysz, że nic złego się nie stanie- zachęcił mnie Gregor.
- Alicja nie zależnie od tego co się stało, damy radę. Nie zostawię cię... Przecież ja cię kocham.- odsunęłam się od Gregora i skupiając swój wzrok na moich dłoniach, wzięłam głęboki oddech.
- Pamiętasz jak ponad miesiąc temu zakończyłeś zawody na 6 miejscu...- chłopak przytaknął-i...my potem spędziliśmy ze sobą noc?- Kuba spojrzał niepewnie na Gregora, który teraz z nieodgadnioną miną siedział i gapił się na swoje buty.
- Pamiętam...ale do czego zmierzasz.. przecież ja cię do niczego nie zmuszałem...to z resztą z twojej inicjatywy...
- Tak wiem.Daj mi powiedzieć... Oczywiście, że do niczego mnie nie zmuszałeś. Chciałam tego...ale...
- Nie rozumiem... Żałujesz...?- Kuba ponownie zmieszany spojrzał na chłopaka i z powrotem przeniósł wzrok na mnie.
- Nie żałuję... było wspaniale zarówno wtedy jak i później...
- Przepraszam... ale czy on musi tu siedzieć...? Czuję się bynajmniej dziwnie rozmawiając przy twoim, jakby nie było, byłym, o tym jak nam się układa w łóżku...
- Weź jej nie przerywaj cały czas. Zachowujesz się dziecinnie... Nie masz się czego wstydzić. Beznadziejny to ty raczej nie byłeś skoro cię nie zostawiła...
- Ok... Ale nie muszę opowiadać o tym osobom trzecim, a tego typu uwagi zostaw dla siebie. Jeśli na prawdę twoja obecność jej pomaga to siedź tu, ale z łaski swojej bądź cicho i nie rób głupich min- Kuba wziął głęboki oddech i znów skupił swoją uwagę na mnie.- Przepraszam...już ci nie przerywam.
- Fajnie... Kuba postawmy sprawę jasno. Chciałam tego tak samo jak ty i nie żałuję moich decyzji. Zarówno wtedy jak i później...ok? Zostawmy ten temat... Chodzi mi o konkretną sytuację i, najprawdopodobniej, jej skutki...- wzięłam głęboki oddech i otarłam kolejną łzę.
- Alicja błagam powiedz co się stało... ja tu zaraz zwariuję. Czy to ja coś zrobiłem? Ktoś ci coś zrobił?
- Kuba..Możesz w końcu z łaski swojej dać mi skończyć?!- powiedziałam bliska kolejnego ataku płaczu- Jestem w ciąży. Zadowolony? Będziesz tatą...-powiedziałam i odetchnąwszy głęboko, odważyłam się na niego spojrzeć. Siedział pochylony i twarz miał ukrytą w dłoniach.
- Boże...- wykrztusił. Gregor zaśmiał się cicho i wstał.
- Sądzę, że nie jestem wam potrzebny. Gratulacje Kubuś- powiedział i poklepał go po ramieniu, po czym wyszedł. Nie wiedziałam co Gregora bawi, lecz po chwili to do mnie dotarło. Kuba się śmiał... Teraz spojrzał na mnie z uśmiechem i bez słowa usiadł obok, przytulając mnie.
- O Boże, Alicja aleś mi stracha narobiła..To przecież wspaniała wiadomość...Czemu nie powiedziałaś od razu? 
- Bo bałam się, że będziesz zły... że nas zostawisz...
- Ale ja głupi jestem...- stwierdził załamany-Rozmowa na moich urodzinach? Daj spokój... Mam być zły, że moja dziewczyna jest ze mną w ciąży? Co ty zwariowałaś? Przecież ja cię kocham, gdyby tak nie było to uwierz, nie byłabyś w ciąży, a już na pewno nie ze mną. A w dodatku...nie skromnie powiem, że należę do istot rozumnych. Przecież wtedy byłem świadomy, że się nie zabezpieczamy. Kocham cię...- powiedział i dał mi całusa.
- No tak...ale bo ja wiem, co ci wtedy po głowie chodziło? Nigdy nie rozmawialiśmy o dzieciach i w ogóle... A co z tekstem. "Nie strasz, to by była katastrofa"?!
- Przepraszam...Tak palnąłem... Naprawdę tak nie uważam. Nawet nie podejrzewałem, że możesz być w ciąży. Trzeba było mi od razu powiedzieć...
- Bo co?! Bo jakbyś wiedział to co by to zmieniło?! Powiedziałeś to co myślisz..
- Wcale nie uważam, żeby to była katastrofa.Uwierz... Naprawdę się cieszę.- powiedział, a ja zastanawiałam się czy mu wierzyć.- Alicja... Przepraszam cię za to... W życiu bym czegoś takiego nie powiedział wiedząc... Janek tak naglę to powiedział..a ja chciałem po prostu wybrnąć i nawet nie pomyślałem, co mówię.. Przepraszam...Proszę, uwierz mi..- poprosił, a ja go przytuliłam.
- Powiedzmy, że ci wierzę...
- Czy coś jeszcze cię niepokoi?- spytał z troską.
- Wszystko... Najgorsze było to by ci powiedzieć, ale...Ja w tym roku mam maturę... Chciałam iść na studia... Muszę o tym powiedzieć rodzicom...
- Jakoś sobie z tym poradzimy. Alicja wiem, że nie planowaliśmy dziecka, ale "wpadką" to też trudno to nazwać. Przynajmniej z mojego punktu widzenia...Wiem, że nie jesteśmy małżeństwem, ale to przecież nie jest takie ważne.
- Ty nie rozumiesz... Ja zawsze mówiłam, że będę czekać do ślubu, a teraz co mam im powiedzieć?
- Prawdę. Jeśli twoi rodzice mają mieć pretensje to tylko i wyłącznie do mnie. To moja wina... Nie powinien wtedy na to pozwolić.
- Kuba nie wiem czy wiesz, ale do tego trzeba dwojga, więc jak już to to NASZA wina...- chłopak zamyślił się na chwilę.
- Ale co w tym złego? Kochamy się przecież...W tej chwili zachowujemy się, jakbyśmy dopuścili się jakiejś zbrodni... a przecież nic złego nie zrobiliśmy. Uspokój się...Zobaczysz, że wszystko skończy się dobrze. Zapamiętaj sobie, że ja nigdy, przenigdy cię nie zostawię.
- Nie chcę wam przeszkadzać, ale twoi rodzice właśnie wracają...- wtrącił się Gregor, który najwyraźniej widząc ich samochód postanowił nas ostrzec.
- Ok... Jesteś w stanie im to powiedzieć teraz... czy wolisz kiedy indziej?- wzięłam głęboki oddech.
- Nie, nie teraz...- poprosiłam.
- Spokojnie... Gregor jak będą pytali proszę powiedz im, że...wierzę w twoją kreatywność.
- Aha?... Dobra zajmę ich rozmową, a wy weźcie mój samochód.- Kuba wziął kluczyki od chłopaka, który posłał mi przyjacielski uśmiech i znikł, by zająć moich rodziców rozmową. Razem z Kubą wyszliśmy przez ogród i po chwili jechaliśmy ulicą.
- Gdzie mnie porywasz?
- Mam zamiar wziąć cię do lekarza. Jeżeli masz rację i to wtedy zaszłaś w ciąże to to już drugi miesiąc, a więc powinien zobaczyć cię ginekolog.
- Do ginekologa?!...Pójdziesz tam ze mną?
- Jeśli chcesz to pójdę, a jeśli nie to zostanę w samochodzie.
- To chyba dziecinne, ale chcę byś ze mną poszedł...Ja po prostu... nigdy wcześniej nie byłam u ginekologa...i trochę się boje- wyznałam.
- Nigdy?- zdziwił się.
- Nigdy...zadowolony? Zawsze panicznie się bałam tej wizyty, więc nigdy na taką nie poszłam.
- Jeśli cię to pocieszy to też nigdy nie byłem.
- Hahaha... ale zabawne....Jesteś moim chłopakiem i przed tobą to akurat nie mam co się wstydzić, a czułabym się pewniej, więc jeśli się zgodzisz to było by miło, gdybyś ze mną poszedł.
- Nie ma problemu- powiedział z lekkim uśmiechem. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Usiedliśmy w poczekalni i czekaliśmy, aż przyjmie mnie lekarz. Stwierdzenie "Byłam przerażona" to mało powiedziane.
- Pani Gawęda- poczułam ścisk w żołądku i niechętnie weszłam do gabinetu.
- Dzień Dobry...- wykrztusiłam i usiadłam na wskazanym przez lekarza miejscu.
- Witam. Proszę się nie denerwować, ja na prawdę nie gryzę. Rozumiem, że to pierwsza wizyta?- przytaknęłam.- Dobrze... Więc co się dzieje?
- Em...Podejrzewam, że jestem w ciąży. Znaczy się robiłam test i wyszedł pozytywnie.
- No to proszę. Zrobimy od razu badanie. Chce pani, aby chłopak był przy badaniu?-upewnił się lekarz.
- Tak- odparłam i z trudną do ukrycia niechęcią pozwoliłam się zbadać.
- Na prawdę proszę się nie denerwować. To nic strasznego.- pocieszył mnie lekarz.
 Kuba przysiadł na krześle i pochwycił moją dłoń, by dodać mi otuchy.
- Ej... Nie denerwuj się...- powiedział, uśmiechając się. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na lekarza.
- Tak... To oficjalnie prawda! Będą państwo rodzicami, gratuluję!
- Czy możemy zobaczyć?- spytał ożywiony chłopak i spojrzałam na niego z uśmiechem. "Chyba naprawdę się cieszy.."
- Ależ oczywiście. Proszę... O tutaj...- lekarz wskazał na monitor. Mówiąc szczerze ja osobiście nigdy nic nie widziałam na takich obrazach, ale tym razem bez trudu je dostrzegłam. Uśmiechnęłam się szeroko. Teraz gdy razem z Kubą podziwialiśmy tą małą istotkę jakoś wszystko co dotychczas mnie niepokoiło...znikło. Teraz najważniejsze było dla mnie to dziecko i Kuba. Jeszcze nigdy nie byłam tak pewna tego, że jest on tym jedynym jak w tym momencie.
- Alicja... nie płacz..- Kuba otarł spływającą mi po policzku łzę.
- Przepraszam...ja po prostu...jestem w tej chwili chyba najszczęśliwszą osobą na ziemi... - chłopak zaśmiał się cicho i dał mi całusa.
- Uwierz... rozumiem, co czujesz.- Lekarz potwierdził nasze przypuszczenia co do daty poczęcia i po jeszcze krótkiej rozmowie, podziękowawszy za wszystko wyszliśmy z budynku do samochodu.
- No to co teraz?
- Teraz... do mojego domu. Chcę to mieć już za sobą.
- Już się robi.- odpowiedział z uśmiechem. Droga do mojego domu minęła zaskakująco szybko i już po kilku minutach stanęliśmy przed drzwiami frontowymi- Spokojnie...Jestem z tobą. - powiedział i weszliśmy do środka trzymając się za ręce. Zastaliśmy wszystkich domowników w jadalni, jak akurat jedli obiad. Gregor pomachał nam uśmiechnięty widząc mnie w lepszym humorze.
- Dzień Dobry
- O dzień dobry Kuba. Siadajcie razem z nami.
- I co?! Uratowaliście tego kociaka?!- spytała Ania, na co Gregor posłał nam przepraszający uśmiech i wzruszył ramionami.
- Em...nie bardzo...Czy moglibyście nas chwilę posłuchać? Ja i Kuba, chcielibyśmy wam coś powiedzieć- cała moja rodzina od razu spoważniała, a ojciec zaczął nas mierzyć wzrokiem. Ich zachowanie trochę mnie przestraszyło, ale na pomoc przyszedł mi Kuba.
- Alicja jest w 6 tygodniu ciąży. Będziemy rodzicami- powiedział nie ukrywając swojej radości na co i ja się uśmiechnęłam. Mama spojrzała na tatę, a tata na nią po czym odłożył sztućce i odchrząknął cicho. Ania ukryła się za szklankom wody udając, że pije, spoglądając to na rodziców, to na nas.
- Miło mi, że cieszycie się razem z nami...- powiedziałam sarkazmem.
- Alicja...nie spodziewaliśmy się tego po tobie...po was obydwu. Co wam strzeliło do głowy?!
- Przepraszam, ale nam nic nie "strzeliło do głowy". Niech państwo nie zrozumieją mnie źle, ale nie uważam byśmy zrobili coś złego. Kocham państwa córkę, a ona kocha mnie...
- Tak, a ciąża to owoc ich wspaniałej miłości- wtrąciła Ania, za co od razu został zgromiona wzrokiem przez tatę.
- Chciałem powiedzieć, że bardzo się cieszę, że będę tatą, ale tak też może być..
- Cieszysz się?! Jeszcze powiedz, że to zaplanowaliście...
- Nie...Znaczy nie do końca..ale to nie zmienia faktu..
- Czyli wpadka...Co za wstyd.
- To czy to planowaliśmy czy nie, nie ma nic do rzeczy.
 - Ty się już lepiej nie odzywaj...Moja córka zawsze powtarzała, że będzie czekać do ślubu. Dla mnie wytłumaczenie jest proste. Zmusiłeś ją do seksu!
- Tato! To nie prawda.- z przerażeniem stwierdziłam, że to ja powiedziałam. Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam kontynuować- Kuba do niczego mnie nie zmuszał. Kocham go i chciałam tego. Już od dawna moje przekonania są inne, niż kiedyś.
- Dla nas jest to bez znaczenia, czy jesteśmy małżeństwem czy nie. Oboje bardzo się cieszymy, że będziemy rodzicami.
- Ty to słyszałaś?! Zawsze lubiłem bardziej Gregora...
- Tato!
- Proszę pana, ale ja także nie uważam, by zrobili coś złego. Mam takie same podejście do tych spraw co oni.  A w dodatku o ile się nie mylę miłość nie jest zakazana...
- Już cię nie lubię...- warknął tata pod nosem- Lepiej niech nie zapomina, kto pozwala mu tu spać- dodał, lecz tego już nikt mu nie przetłumaczył.
- Oczywiście, że miłość nie jest zakazana ale... Kuba, Alicja...
- Właśnie wracamy od lekarza...to co chcecie zobaczyć naszą kruszynkę, czy dalej będziecie demonizować?- to powiedziawszy razem z Kubą poszliśmy do mojego pokoju. Zaraz za nami weszła Anka i Gregor.
- Gratulacje!- krzyknęli razem.
- Boże... nawet nie wyobrażacie sobie jak się cieszę!
-... że będziesz ciocią?
- Nie! Że w końcu coś przeskrobałaś! Zawsze byłaś taka grzeczna i uczynna jeżeli coś zrobiłaś przepraszałaś...ba nawet jak nic nie zrobiłaś i tak przepraszałaś. Miałaś kilka załamań...no ale to była wina rodziców. Zawsze było to samo. Ja chciałam iść z chłopakiem na imprezę- Nie! Ty chcesz, żeby twój chłopak nocował u ciebie- żaden problem! W końcu coś przeskrobałaś! Gratuluję, jestem z ciebie dumna!- zakończyła z wielkim uśmiechem.
- Nie przesadzaj...- powiedziałam rozbawiona.
- Nie przesadzam, taka prawda..no ale pokażcie nam to maleństwo! Ej...ale ja nie będę chrzestną prawda?- spytała z powagą.
- Jeśli nie chcesz to nie, ale wiesz w sumie z Alicją nie myśleliśmy jeszcze nad tym...- powiedział z przepraszającym uśmiechem.
- Dobra...Pokażcie te zdjęcia.- zniecierpliwił się Gregor. Z uśmiechem pokazaliśmy im zdjęcia od lekarza i nagranie USG, po czym pogrążyliśmy się w rozmowie.
________________________________
Kolejny rozdział za nami! Przepraszam, że nie pokazał się niedzielę, ale byłam nie do życia :) Tak kończy się u mnie nocne oglądanie telewizji :D Mam nadzieję, że ten rozdział nie był najgorszy? Dziękuję za komentarze pod poprzednim wpisem. Mam nadzieję, że żadna z Was nie poczuła się urażona, przez to co napisałam o blondynkach? Naprawdę nie miałam nic złego na myśli! :) Czy Gregor będzie miał dziewczynę jeszcze nie wiem... Szczerze mówiąc pomału historia ta miała dobiegać końca, więc trudno będzie coś wymyślić, ale się zobaczy :D Na razie zapraszam do komentowania i DO NASTĘPNEGO!